Blog 7: Het einde in zicht…

De plaats die we na Milford Sound hebben aangedaan is Dunedin. Deze plek ligt aan de oostkust. Een plattegrond met de gereden route was voor jullie wel makkelijk geweest om bij de blogs te doen, maar om daar nu nog aan te beginnen... Vanaf Dunedin zullen we via de kust noordelijk rijden om ons camper avontuur in Christchurch te eindigen. Maar zo ver is het gelukkig nog niet.

Over woensdag valt eigenlijk niet veel te melden. We hebben een kleine 5 uur gereden en helaas was het niet zulk stralend weer, terwijl het weer aan deze kant van het eiland over het algemeen beter moet zijn. De Kiwi’s klagen dan ook over een slechte zomer, maar wij hebben toch een aardig kleurtje opgedaan. Onderweg hebben we geen spannende uitstapje gemaakt, slechts een dag onderweg al is dat hier al de moeite.

Donderdagochtend hebben we het rustig aan gedaan. De camping in Dunedin lag vlak naast een golfbaan. Bart was van plan om daar ‘s ochtends een balletje te gaan slaan, maar we werden gewekt door getikt op de camper (regen). Toen het eenmaal droog was, hebben we de plannen gewijzigd en zijn we de stad ingedoken. Dunedin is een leuke studentenstad met veel Schotse invloeden en oude gebouwen. En die hadden we in dit land nog niet bekeken. De gebouwen behoren tot de interessantste en bouwkundig gezien gevarieerdste van het land (het zouden zo mijn eigen woorden kunnen zijn). Eerst naar een mooie kerk, toen een ouderwets treinstation uit 1880 en daarna langs een plein met veel oude gebouwen. Tussendoor ook nog wat geshopt natuurlijk, de tijd vloog om. We moesten nog haasten, want de parkeermeter liep bijna af.

Het station in Dunedin

Later in de middag zijn we naar het schiereiland Otago Peninsula gegaan. Dit eiland grenst aan Dunedin en is bekend als broedplaats voor albatrossen. Het is de enige plek ter wereld waar deze grote zeemeeuwen op het (vaste) land nestelen. Waarschijnlijk trekken ze naar die plek vanwege de wind die er raast, zodat ze goed kunnen vliegen. En wind stond er genoeg, we hadden gewoon moeite met lopen. In het natuurreservaat hadden 6 albatrosstelletjes een nest. Een oud vrouwtje van een jaar of 75, onze gids daar, sprak vol liefde over deze vogels. Albatrosstelletjes blijven voor het leven bij elkaar en leggen om het jaar een ei.

Na deze tour hebben we snel wat eten gemaakt op het parkeerterrein van het Royal Albatros Centre. Om 21.15 uur moesten we weer paraat staan voor de pinguïntoer. In het donker, want dan komen de beesten aan land. Ze wachten tot de kust veilig is en eventuele jagers het hebben opgegeven. Na een half uurtje te staan vernikkelen aan de kust was het zover. Per groepje, ongeveer 50 onhandige snuiters bij elkaar, kwamen de vogels (blue pinguïns) vanuit de zee aan wal gelopen. Of eigenlijk gewaggeld, echt zo grappig om te zien. We stonden met een hele club bezoekers op een vlonder. Bart en ik namen als een van de laatste plaats, maar hadden de beste plek. De blue pinguïns liepen zo dicht langs ons heen en doken vaak ook onder het vlonder. In totaal hebben we iets van 200 pinguïns voorbij zien waggelen. Groot zijn ze niet, nog geen 30 centimeter lang.

Na dit avontuur zijn we terug naar de camping in Dunedin gereden. Onderweg hadden we nog bijna een pinguïn aangereden. Nog geen 10 minuutjes later zat er een uiltje midden op de weg, stevig in elkaar gekropen. Bart zag het gelukkig net op tijd en kon nog remmen. Het uiltje vloog daarna weg. Helaas was het de volgende dag toch raak, want toen reed Bart een mus plat. Gelukkig stikt het in NZ van de mussen, dus dat ene vogeltje zal vast niet gemist worden. Nou ja, inmiddels staat de teller op twee, want ik had er ook al een minstens een zware hersenschudding gereden, oeps. Overigens zie je hier langs de weg heel veel dode dieren liggen, van egels tot possums.

Vrijdag zijn we weer vertrokken vanuit Dunedin. Onderweg zijn we gestopt bij de Moeraki Boulders. Dit zijn perfect ronde, gladde keien van verschillende formaten die kriskras verspreid liggen langs de kust. Sommige van de grijze keien hebben een omtrek van wel 4 meter. Ze zijn 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern.

Daarna hebben we een late lunch gedaan bij wijnboertje in de omtrek van Timaru. Een bezoek aan een wijngaard om wijn te proeven of te dineren is hier heel populair. In NZ zitten rond de 450 wijnmakerijen. We vonden een heel idyllisch plekje, helaas wel met sandflies en wijn kon er maar door één persoon gedronken worden, hmmm. Dus heb ik mooi de duurste fles Pinot Noir uitgezocht en die neem ik mee in mijn koffer naar huis. Daar kan die nog een paar maanden rijpen !o)

Zaterdag gaan we richting Akaroa, dus na de lunch zijn we alvast een stukje die kant opgereden. We hebben overnacht bij een wildcamping waar een riviermonding in zee uitkomt. Aan de kust zaten veel vogels (soort aalscholvers) en het stonk er behoorlijk als de wind onze kant op kwam. De zaterdagochtend was zonnig dus we hebben makkie an gedaan, tis toch een beetje vakantie. En gelukkig geen wind, dus geen stank.

Het laatste stukje rijden richting Akaroa was erg mooi. Het landschap is gevormd door vulkanen en het plaatsje ligt in een prachtige baai. De camping lag er bovenop, dus we hadden mooi uitzocht. Voor het eten hebben we nog een wandeling gemaakt langs de baai zelf. Het was super weer en iedereen zat lekker buiten. Akaroa is erg leuk om te wonen. We hebben bedacht dat we de komende jaren in Queenstown willen wonen en dat we daarna richting Akaroa afzakken. Jullie horen het dus, we blijven hier !o)

Zondag was het helaas minder goed weer in Akaroa. Nu kan het in NL met de dag verschillen, maar hier ongeveer per uur. Er is geen pijl op te trekken. We hadden het plan om met Hector dolfijnen te gaan zwemmen, zelfs ik. Al weet ik niet of ik puntje bij paaltje de zee was ingedoken. Maar we zullen het nooit weten, want de boot voer niet. De zee was te wild en daardoor was het zwemmen met dolfijnen ook haast onmogelijk. We waren er niet eens rouwig om, want we hebben hier al zoveel gezien en gedaan, onze hoofden zitten al vol met mooie herinneringen.

Via de Summit Road zijn we zondag richting Christchurch gereden. Onze laatste echte tocht met de Duc, dat doet toch een beetje pijn. Maar de Summit Road maakt een hoop goed. Het is de toeristische route vanaf Akaroa richting Christchurch. Niet de snelste, maar wel leuk door de bergen met uitzicht over het indrukwekkende landschap. We hebben het dus nog even goed in ons opgeslagen, want zo kennen we NZ en zullen we het blijven herinneren (ook met de bewolking).

In Christchurch hebben we een parkeerterrein uitgezocht om de camper tijdelijk te stallen, zodat wij de stad in konden duiken. En geloof me, parkeerterreinen daar ontbreekt het hier niet aan. Bart grapte nog: “Komt zeker door de aardbeving” maar dit zou zomaar eens de waarheid kunnen zijn. In 2010 en 2011 hebben hier twee aardbevingen de binnenstad behoorlijk verwoest. Overal zag je halve bouwvallen, dichtgetimmerde gevels en zeecontainers die bescherming moeten bieden mocht de gevel alsnog instorten. De littekens zijn hier nog behoorlijk zichtbaar en er moet een boel gebeuren om de stad weer op te bouwen.

Even later liepen we door de re:mall, het winkelcentrum van zeecontainers met allerlei vrolijke kleuren. Het ziet er gezellig uit, maar er zit natuurlijk een geschiedenis achter. We spraken een winkelmedewerker die vertelde dat er binnenkort toch echt gebouwd zal gaan worden.

Toen het begon te regenen besloten we het Earthquake museum in te vluchten. Daar werd ons duidelijk wat er door de aardbeving allemaal heeft verwoest, naast 185 levens. Een bezoekster in het museum was 4 jaar geleden in Christchurch geweest en nu was ze weer terug. Ze noemde het ‘horror town’ het hotel waar ze toen sliep was helemaal weg.

Daarna hebben we de laatste boodschappen gehaald om de laatste maaltijd in de Duc voor te bereiden. Inmiddels is er een kleine storm gaande op de camping gepaard met regen, maar wij zitten droog.

Ik zal later nog een klein verslag doen; onze laatste dag Christchurch en gelijk ook maar het laatste stukje van de reis, wat sip. Op dit moment zitten we op het vliegveld van Christchurch, met gratis wifi. Heb ik mooi even de tijd om dit blog te plaatsen. Over 2 uurtjes vliegen we terug naar Auckland. Daar hebben we een hotel geboekt en morgen vliegen we door naar Seoul. Jullie nog even geduld, we zijn bijna thuis!

Veel liefs van ons!