Blog 5: De laatste dagen in het Noorden…

Inmiddels zijn we alweer halverwege onze reis, de tijd vliegt voorbij. En naar huis willen we ech nog nie! Er is in dit land zoveel te doen, we hebben het gevoel dat we tijd te kort komen. Alleen al in Rotorua zou Bart zich drie weken kunnen vermaken.

Met de spierpijn na onze wandeling viel het alles mee, alleen wat gevoelige schenen waarschijnlijk door al het afdalen. Vanaf Whakapapa (echt grappig hier die plaatsnamen en al helemaal onze uitspraken) zijn we in de richting van Wellington gereden. Niet echt een spannende dag en ook geen bijzondere uitstapjes. Onderweg de boodschappen gehaald, want meestal koken we in onze Duc. In Upper Hutt hebben we een camping gevonden. Een mooie camping aan het water, inclusief wasmachine dus ik kon mooi even een wasje wegwerken. Dit plaatsje ligt 35 km van de hoofdstad Wellington en ongeveer 5 uur rijden vanaf Whakapapa. Gemiddeld rijden we iets van 3 uur per dag. Volgens onze planning zal dit op het Zuidereiland meer worden, want het is daar heuvelachtiger. In Upper Hutt kon Bart het niet laten om even bij het water te kijken of er nog iets te vangen viel, maar hij heeft zijn lijntje nooit uitgegooid.

Zondagochtend zijn we doorgereden naar Wellington. In het centrum is maar één camping te vinden, de mooiste waar we tot nu toe gestaan hebben, NOT.

Maar vanaf deze plek konden we wel te voet de stad in, dus namen we de parkeerplaats voor lief. In Wellington is het prima vertoeven, echt een leuke stad en minder massaal als Auckland. Alleen was het er enorm aan het waaien die zondag. In de hoofdstad van NZ hebben we een ritje met de cable car gemaakt, toeristen die wij zijn. Met een soort van kleine tram zijn we 10 minuten omhoog getrokken, want Wellington ligt midden in de heuvels. Hierna zijn we door de botanische tuinen afgedaald naar het hartje van de stad. Daar in het zonnetje genoten van een bakkie met gebakkie (Hennie, bedankt!) ’s Avonds hebben we in onze eigen kleine bios een film gekeken en schudden dat die camper deed. De wind heeft de hele nacht nog door Wellington geraasd.

Maandag aan het eind van de middag zouden we pas met de ferry naar het Zuidereiland varen. We hadden dus nog heel wat uurtjes over om de stad weer in te duiken. In de ochtend zijn we naar Te Papa gegaan, een museum over Nieuw-Zeeland. Het is een van de grootste nationale musea ter wereld, waar verhalen over alle culturen, geologische en ecologische bijzonderheden in NZ worden verteld. In de middag nog even wat geslenterd door de stad en toen naar de haven gereden.

Rond 17.00 uur hadden we voor het laatst voet aan wal op het Noordereiland en om 20.45 uur stonden we op het Zuidereiland. Met de boot zijn we het laatste stuk door Marlborough Sounds gevaren. Dit ligt in het noorden van het Zuidereiland en is ontstaan door het overstromen van een uitgebreid rivierenstelsel. Je ziet groene fjorden en dit gaf ons alvast een voorproefje op Milford Sounds, het gebied dat we nog gaan bezoeken.

Aangekomen in Picton (de overkant) hebben we fish & chips gegeten. Daarna hebben we een gratis camping gevonden, waar we het laatste plekje dachten te hebben. Het was er aardig druk, maar na ons zijn er nog meerdere campers het terrein opgereden die een creatief plekje vonden.

Dinsdag zijn we vanaf Picton verder getrokken naar Kaikoura. Dit is de plek om walvissen te gaan spotten. Onderweg nog even wat boodschappen gehaald in de supermarkt en toen hoorden we het weer, het alarm. De caissière vertelde dat er een brand was een stukje verderop in de straat. Dus van een tsunami-alarm is toen geen sprake geweest, vjiew. De 112-Bollenstreek fotograaf bedacht zich geen moment en is direct uitgerukt. Als een ware ramptoerist heeft hij een kijkje genomen. Langs de autoweg bleek een bosbrand te zijn ontstaan en zie hier het resultaat.

Het heeft een half uur geduurd eer de brand onder controle was en er moesten vier brandweerwagens aan te pas komen. Het duurde dus even voor we onze weg konden vervolgen, maar we hadden geen haast.

Het succes van Kaikoura zit um niet alleen in de walvissen. Langs de kustlijn, met zwart zand en een zeer blauwe zee, zagen we wat auto´s aan de kant staan. Als snel dacht Bart dolfijnen in het water te zien zwemmen en op de rotsen waren meerdere zeehonden te zien. En goed moment voor een lunchbreak, die legendarisch werd. Plots zagen we overal pelsrobben (geen zeehonden), dus we zijn de rotsen opgeklommen om dichterbij te komen. Op een afstand van nog geen 4 meter hebben we een uurtje het leven van de pelsrobben mogen aanschouwen. Er zaten er tientallen om ons heen.

Op dit moment staan we op een camping met jacuzzi in het centrum van Kaikoura. Morgenmiddag hopen we vanaf een boot walvissen te zien. Kijken of we dan ook mooie walvisfoto's kunnen maken! Tot snel!