Blog 4: Die lucht…

Tijdens tweede dagje in Rotorua zijn de mannen op pad gegaan en bleven de meisjes thuis keuvelen. Duncan nam Bart mee om te gaan mountainbiken. Rotorua is de ´place to be´ wat deze sport betreft. Rotorua is de op één na beste plek in de wereld om te biken. Onderaan een berg zijn de mannen in een bus gestapt, die ze met fiets en al naar de top van de berg bracht (zo kan ik het ook). Het is een speciale bus voor fietsers. Bovenop de berg kun je tientallen routes fietsen en het is dus voornamelijk afdalen. De routes zijn niet te vergelijken met die in Nederland; veel meer sprongen, schansen, smalle paden met enorme boomwortels, diepe dalen en de varens in het gezicht. Het hoogtepunt was een verticale drop van 2,5 meter en een gap sprong (of hoe het ook mag heten).

Op het filmpje is niet goed te zien hoe steil en diep de drop daadwerkelijk was.

Na een aantal rondjes gefietst te hebben, waren de bovenbenen aardig verzuurd en kwamen de mannen onder de blubber weer terug. Onderweg waren namelijk de nodige buitjes gevallen. Dit had de pret zeker niet bedorven, want het was awesome! Kapot maar voldaan hebben de mannen in de middag rustig aan gedaan en hebben we met zijn vieren (of zessen) gechilld in huize D&M. ’s Avonds hebben we met z’n allen een wandeling door Rotorua gemaakt en zijn naar het meer gelopen. Onderweg hebben we natuurlijk even een drankje gedaan.

En op de terugweg hebben we door een park gewandeld, met thermische poelen en meren. Die zijn hier echt overal te vinden.

Te Puia hebben we maandag bezocht. Dit is een Maori-instituut voor kunst en kunstnijverheid. In te Puia zijn we wat meer te weten gekomen over de Maori-cultuur. Maori’s zijn meesters in het snijden van hout, been, steen en in het vlechten en weven. Zang en dans is erg belangrijk in hun leven, zowel voor mannen als voor vrouwen. Maar de bekende Haka is een oorlogsdans voor alleen mannen.

De mannen (en toeristen) imponeren door hun tong uit te steken.

In het park hebben we de Kiwibird gezien, het Nieuw-Zeelands symbool. Het is een vogel zonder vleugels. Ook de indrukwekkende Pohutu Geyser hebben we gezien. Dit is de grootse geiser van het land. Ongeveer 20 keer per dag barst de geiser uit en bereikt een hoogte tot wel 30 meter. In de avond hebben we Mariska en Duncan mee uit eten genomen, als dank voor hun gastvrijheid. We hebben heerlijk gegeten in een Italiaans restaurantje.

Dinsdagochtend is Bart gaan golfen met Keith, een vriend van Duncan. In NZ liggen slechts 400 golfbanen, per hoofd van de bevolking meer dan in menig ander land. Niet iedere baan is even goed onderhouden, net zoals deze golfbaan waar die dag een balletje werd geslagen. Maar hij had wel kokende modderpoelen en gratis toegang. In de middag zijn we gaan shoppen in het centrum van Rotorua en er bleek genoeg prullaria te koop. In ieder geval een slaapmatje, want het slapen in de camper doet onze ruggetjes geen goed. ´s Avonds zijn we bij Keith en zijn vriendin gaan bbq-en. Vanuit hun tuin heb je heel mooi zicht over de stad. Iedereen had zijn eigen vlees meegenomen. Het weer was de afgelopen dagen super mooi. Maar je zult zien, als er gegrild moet worden dan betrekt de lucht en komen er donkere wolken. Uiteindelijk hebben we dus binnen gegeten. En ik maar denken dat Kiwi´s minstens één keer in de week de bbq aansteken, maar die van Keith had voor het laatst gebrand in maart…

Woensdagochtend zijn we vertrokken vanuit Rotorua, waar we fijne dagen hebben gehad. En hoe bijzonder is het, na tien jaar zien neef en nicht elkaar aan de andere kant van de wereld, terwijl Mariska en Duncan slechts 3,5 jaar in NZ wonen. Dit familiebezoek moeten we er zeker inhouden. We zijn door gereden naar Hamurana Springs, een tip van Keith. Het park is niet erg toeristisch, maar zeker de moeite waard om te bezoeken. Het water in de rivier wordt gevuld vanuit een natuurlijke bron, een gat van ongeveer 15 meter diep. Het water is helder blauw en je kunt de forellen met het blote oog zien zwemmen.

Daarna zijn we verder gegaan richting het zuiden van het noorder eiland. In Waitomo hebben we een camping gevonden. Het Waitomo-gebied bestaat uit een 45 km lang grottenstelsel met ondergrondse kalksteenformaties. Voordat we de camping bezochten, hebben we eerst een bezoekje gebracht aan de Glowworm Caves. Deze grot staat bekend vanwege de glimwormen en kalksteenformaties. Na een korte wandeling door de grot zijn we in een bootje gestapt om de fraai verlichte grot beter te bekijken. Helaas mag je in de grot geen foto´s maken en hier wordt ook streng op gelet. Maar een bezoekje aan de grot kun je vergelijken met een rondje Droomvlucht in de Efteling en dan echt (zonder de elfjes en trollen natuurlijk). Om je heen zien je duizenden kleine lichtjes.

Vanuit Waitomo zijn we donderdagochtend doorgereden naar Lake Taupo. Onderweg zijn we gestopt bij Huka Falls, in de buurt van Taupo. In het Wairakei Park ligt deze schuimende waterval. Hier stroomt de langste rivier van NZ, de Waikato door een nauwe rotsspleet en dit gaat met een hoop geweld. Per seconden stroomt er 200.000 liter water door de geul van 10 meter breed.

Daarna zijn we doorgereden naar Taupo om een visvergunning te halen. Het meer Lake Taupo is namelijk het forelvissersparadijs. Wel jammer dat het visuitstapje uitliep op een fiasco… Op de plekken waar het water te bereiken was, lagen mensen te badderen. Geen vis te bekennen, alleen een dooie. Bart heeft het op een andere locatie nog geprobeerd, maar de moed was hem ondertussen al aardig in de schoenen gezonken. Dus toen maar doorgereden naar een camping in Whakapapa en het vissen gelaten voor het was. Whakapapa ligt in de buurt alwaar de Tongaririo Alpine Crossing start. Vrijdag zouden we deze wandeling gaan maken, naar zeggen is dit de beste dagwandeling in NZ.

De Tongaririo Alpine Crossing van Mangatepopo tot Ketetahi is slechts een wandeling van een kleine 20 km en daar zitten echt geen rechte paden bij. De eerste uren is het klimmen en de laatste uren is het afdalen en dit door een spectaculair vulkanisch terrein met oneindig uitzicht.

De vulkanen van Tongaririo zijn uniek vanwege de regelmatige erupties. In augustus 2012 is een van de vulkanen nog tot uitbarsting gekomen. Dit is aan te zien aan een hut die je op het laatste stuk van de route tegenkomt.

De vulkanische activiteit in het park kan ieder moment en zonder waarschuwing optreden. Vooraf kregen we dus een uitleg met aanwijzingen en een instructie over hoe te handelen bij een uitbarsting. Ook moesten we ons aanmelden voor de route via een intekenlijst en ook weer netjes afmelden. Niet dat we de enige wandelaars onderweg waren, want we kwamen ze met bosjes tegen. Dit gaf toch een veilig gevoel.

Ik dacht dat ik wel wat gewend was van de Nepalese wandelingen, maar deze was best pittig. Klauterend over rotsen en struikelend over losse stenen, hebben we de finish gehaald. Trots en voldaan kwamen we naar 6 uurtjes weer aan bij onze Duc. Snel de spiertjes verwent met een warme douche om de spierpijn voor de volgende dagen te beperken. En dan waarschijnlijk vroeg het mandje in.

Klein detail, ondertussen zijn we al een aantal dagen weg uit Rotorua, maar als we onze gewassen kleding ruiken dan lijkt het net of we erg nog zitten. Ook als we de camper instappen, na een uitstapje dan hangt de lucht van zwavel nog in ons rijdende huisje. Voorlopig hebben we dus nog een blijvende herinnering aan het gezellige familiebezoek !o)

Kia ora! (een groet in het Maori)