Blog 2: Op pad

Afgelopen zaterdag brachten wij onze laatste volledige dag in Auckland door. We hadden er geen dag langer willen blijven en niet omdat deze stad niet leuk is, maar omdat we klaar waren voor het camperavontuur. De laatste dag zijn we met de bus richting het centrum gegaan, dat is toch leuker dan zo’n taxi. Eenmaal in het centrum hebben we een wandeling langs de kustlijn van de stad gemaakt.

En zijn richting Sealife gelopen.Wandeling van een uurtje, helaas wel in de motregen.

Zondag zijn we naar het camperdepot gegaan, waar we ons vervoersmiddel voor de komende weken hebben opgehaald.

Een Fiat Ducato maxi, met een extra groot bed. Deze is qua afmeting groter dan ons bed thuis, wat een luxe. De Ducato is van alle gemakken voorzien, genoeg opslagruimte(altijd handig met al onze spullen), een douche, toilet, televisie, grote koelkast, magnetron en zelfs een oventje. Verder is het wel even wennen om te leven in een ruimte van 12 vierkante meter. Net als het rijden aan de linker kant. Met zweet onder zijn armen heeft Bart ons veilig gebracht naar Waipoua. Dit plaatsje ligt in een zeer bosrijke omgeving, midden in het subtropisch regenwoud. We kwamen aan op de camping, geen beheerder te vinden. Alleen een briefje op een deur, met het verzoek om het campinggeld in een enveloppe te doen. Verder mochten we het zelf uitzoeken. De camping was een ‘lovely spot’ volgens een van de andere kampeerders. Dat vond Bart ook, zeker nadat hij van onze camper een muggenbegraafplaats had gemaakt. Heerlijk om te kamperen midden in het bos. 

Maandag zijn we naar het Waipoua forest gegaan. Hier staan Kauri bomen. “En wat kan er nu zo bijzonder zijn aan een boom?” horen wij je denken. Op de foto’s komen de bomen niet tot z’n recht, maar de breedste boom heeft een omtrek van ruim 16 meter!

En de hoogste Kauri boom heeft een lengte van 51 meter. Dat is dus best indrukwekkend.

Na een kleine boswandeling zijn we doorgereden naar The Bay of Island, een plaatsje aan het strand. De camping lag ook aan het strand, dus Bart heeft daar nog even een hengeltje uitgegooid en niet geheel zonder succes. Binnen no time had hij beet, maar daarna hij was ook vrij snel zijn kunstaas kwijt…

En in de middag wat gegeten in een schilderachtig landschap. Vooraf hoorden we al dat het in Nieuw-Zeeland net is of je rijdt door een schilderijtje en niets is hier van gelogen. De aardbeien zijn hier overigens niet aan te slepen en smaken heerlijk. Dat werd dus een prima lunch.
Helaas konden we niet met de camper het strand op, dat wordt afgeraden. Anders hadden we dit natuurlijk wel gedaan, want op 90 mile beach is het niet vreemd om auto’s op het strand te zien scheuren. Auto’s zonder 4x4 redden het vaak niet, menig auto werd van het strand gesleept of geduwd.

Op oudejaarsdag zijn we naar Ahipara gereden. Onderweg even gestopt in Waitangi. 

Hierna heeft Simone ook een stuk achter het stuur gezeten. Wat een belevenis is dat, net alsof het je eerste rijles is. Het links rijden dat went wel, al ben je geneigd om zo links mogelijk op de baan te rijden. Dat geeft nog wel eens wat hartverzakking bij de bijrijder, omdat het net lijkt of je de berm ingaat. Het schakelen met de linkerhand is andere koek, dat went echt niet na een paar uurtjes. Gelukkig is het qua verkeer vrij rustig op de weg, dus kunnen we in alle rust ervaring opdoen.

Onze camping op Ahipara ligt ook vlak aan de kust, ook wel 90 mile beach genoemd. Het weer was er super, dus zijn we na aankomst naar het strand gelopen. Pootje baden in december, dat is heus niet gek.

Bij ons is het nieuwe jaar al dik 12 uur aan de gang. Jullie zijn nu vast aan het proosten, vuurwerk aan het afsteken en oliebollen aan het eten. Bij gaan zo een kijkje nemen bij het noordelijkste puntje van het noorder eiland, Cape Rheingau. De beste wensen voor iedereen en tot laters!

-x- van ons